Urgur í heimamönnum

Um hádegisbil fór ég út að hlaupa í fyrsta skipti í nokkrar vikur. Það hefur einfaldlega verið allt of kalt til að ég hafi mig út úr húsi, en nú er meira vor í lopti þótt enn sé snjór í skuggunum. Eins og venjulega trimmaði ég gegnum Christianiu, en í fyrsta skipti vakti þessi samgöngumáti minn heldur litla hrifningu heimamanna.

Ég skokkaði í rólegheitum mínum gegnum Pusherstreet, andaði að mér ... greniilminum, og var algerlega í mínum eigin huxunum þegar einhver fór að kalla eitthvað fyrir aftan mig. Það var ekki fyrr en skipt var yfir í ensku og ég greindi orðið "running" að ég kveikti á að það væri verið að hrópa á mig og stoppaði.

Tveir sjálfsskipaðir siðgæsluverðir á þrítusaldri fussuðu og sveiuðu yfir gáfnatregðu minni og tilkynntu mér að í Christianiu hlaupi bara tyveknægte og pansere (löggur). Ef ég væri hvorugt væri mér hollast að hætta þessum hlaupum og yfirgefa svæðið hið snarasta í hægðum mínum.

Líklega hefði ég átt að vera skelkaður yfir þessum aðstæðum, að minnsta kosti var ljóst að sjálfum fannst þeim þeir vera miklir kallar og ógnandi. Ég var hins vegar merkilega rólegur og leyfði þeim að þusa og lét mér nægja að kinka kolli þegar viðbragða var vænst. Hefði þetta gerst að kvöldlagi hefði ég þó trúlega upplifað aðstæður öðruvísi.

Eftir að við höfðum sannmælst um að þetta væri einangrað tilfelli og að ég hefði aldrei áður hlaupið gegnum Christianiu og myndi aldrei gera það aftur gáfust þeir upp á bögginu og ég rölti aftur yfir í Evrópusambandið.

Ég nenni ekki að lenda í svona þrasi aftur, þannig að nú finn ég mér nýjan hlaupahring fyrir næstu umferð. Læt nægja að heimsækja Pusherstreet á gönguhraða héreftir.


< Fyrri færsla:
Grúsk grafíkgruflarans
Næsta færsla: >
Sjálfsmynd í litlum glugga
 

Útrætt mál

Lokað er fyrir athugasemdir eftir 30 daga.

Comments are closed for this entry